13.6.2009

Με το που κέρδισα τη ζωη...δηλαδή την ικανότητα μου να περπατάω,να μιλάω και γενικώς να λειτουργώ χωρίς να πέφτω κάτω λιπόθυμη -πράγμα που έγινε με την εμφύτευση του βηματοδότη μου, θέλησα να προλάβω....να προλάβω να κάνω όσα δεν έζησα τόσα χρόνια που ήμουν άρρωστη...και να κάνω ένα ακόμα μωρό το οποίο θα το έβγαζα Χαρούλη! Θα μου πεις πως ξέρεις τι φύλο ήταν...κι όμως ήθελα ενα μικρό Χαρούλη να κάνει παρέα στον μεγάλο μου γιο, να έχει κάποιον όταν εγώ θα φύγω.Γιατί το ξέρω πως θα φύγω νωρίς ...Το όνειρο πραγματοποιήθηκε.....ένα όνειρο το οποίο στην πορεία μεταλλάχθηκε σε έναν εφιαλτη... Δε μπορώ να πω πως χαρήκανε όλοι ιδιαίτερα για την εγκυμοσύνη μου...ιδιαίτερα ο Λευτέρης...Το φορτίο ηταν βαρύ μια και ανέλαβε μεγάλο μέρος της φροντίδας του Αντωνη. Μετά ήρθαν οι υποψήφιες νταντάδες ότι κατακάθι του ανατολικού μπλοκ μπορεί να φανταστεί κανείς πέρασε απο το σπίτι μου, με κόλλησε λοιμώξεις και έθεσε σε κίνδυνο την υγεία μου και του Αντώνη. Τον εφιάλτη συμπλήρωνε το γεγονός πως θα έπρεπε να γεννήσω σε ενα νοσοκομείο που διέθεται εντατική ενηλίκων...Και το προβλημα....ο μαιευτηρας μου ηταν ο αδερφος του πατέρα μου. Μέχρι τον 7ο μήνα κανένας γιατρός δε με δεχόταν....Με το που βλέπαν το ιστορικό ξίνιζαν τα μούτρα τους...Μέχρι που βρέθηκε αυτός ο Αγιος Ανθρωπος και με ανέλαβε...Δεν ενιωθα καλά σε αυτή την εγκυμοσύνη......είχα να αντιμετωπίσω και τα ομορφα σχόλια του περιγυρου μου του στυλ ποσο τους εχω κουράσει με τις αρρώστιες μου, πως τους εχει κουράσει ο Αντωνης και χιλια δυο...Και έρχεται η ωρα που νοσηλεύομαι στο μαιευτήριο Αλεξάνδρα για 2 εβδομάδες, πραγματική κόλαση το δημόσιο νοσοκομειο...Τα ευρήματα ανησυχητικά...και το κλασσικο το μωρο στην κοιλιά καλά η μαμά σε επικίνδυνα όρια....Όμως δεν μου χει μεινει η εγκυμοσυνη όσο το τι ακολούθησε μετα....Ανήμερα του Αγιου Πνεύματος και 31+5 εβδομαδων ξυπνάω μεσα στα αιματα.....η μυτη μου έχει ανοιξει και δε σταματάει...το στομαχι μου ειναι χάλια...το κεφάλι μου να σπάσει, δε δινω σημασία καθομαι στο σαλόνι και περιμένω να ξημερώσει....Δεν αντέχω και το μεσημέρι τηλεφωνω στο γιατρο μου και πάμε εσπευσμένα στο μαιευτήριο.Με πληροφορούν πως μπορεί να γεννήσω......Θέλω να ξυπνήσω απο τον εφιάλτη,,,,όχι δεν ειναι δυνατόν να το ζω αυτό λέω μέσα μου....και γίνεται εισαγωγή έχω ήδη διαστολή. Περνάω μοναχικές νύχτες στην αιθουσα τοκετων....μόνη....συντροφιά οι ετοιμόγεννες....οι μαίες που με πονούσαν.Το μυαλό μου γυριζε 10000000 στροφές καθηλωμένη ανασκελα για ολόκληρα βραδυα με τον καρδιοτοκογραφο πανω μου να περιμενω....να παει να αρχιζει ο τοκετος και αυτοι να το σταματανε μεχρι που ερχεται η πρωτη μικρή αιμορραγια.......Παρασκευη 12 Ιουνιου..εχω επετειο με το Λευτερη ομως δε νιωθω καλα, περναω ασχημα στο μαιευτηριο ειμαι πολυ μονη,ο Λευτερης πρεπει να μεινει πισω με το μωρο και η μητερα μου δηλωνει κουρασμενη ωστε να επισκεπτεται....Μετα το ανεβοκατεβασμα στην αιθουσα τοκετων, βραδυα ολοκληρα ξυπνια να ακουω τα ουρλιαχτα των γυναικών που γεννούσαν....Κι εκεινο το βραδυ της 12ης Ιουνιου δεν αισθανομαι καλα, με πιεζουν να φαω να παρω την ινσουλινη μου αλλα δεν μπορω το στομαχι μου ειναι ανω κατω.....με κατεβαζουν κατω....Αρχίζει η βάρβαρη εξέταση ώστε να διαπιστωθεί η διαστολή, πηγαινοερχονται οι γιατροι κι εγω συνδεδεμενη στον καρδιοτοκογραφο....Θέλω να περάσει η νύχτα ειμαι 32 εβδομαδων κ 3 ημερών φοβαμαι.....Ωσπου το μωρό χανει παλμους με πιανουν οι πονοι, ερχεται ο γιατρος και ξεκιναμε....Ξεκιναει ο Γολγοθας μου....Να ποναω ώσπου δεν καταλαβαινω τι γινεται δεν ακουω το μηχανημα,αρχιζω να ζαλιζομαι να μην αντεχω νιωθω να με γυρνανε στο πλαι και να μου βαζουν μασκα οξυγονου. Παμε στο χειρουργειο.....δεν ειναι κανενας δικος μου εξω.....δεν ειναι οπως στον Αντωνακη που ολοι με μπλε μπαλονια περιμεναν να γεννησω.....ψαχνω στο τηλεφωνο τους δικους μου και δεν απανταει κανενας....ολοι βιαζονται..μουρμουρανε πως δεν θα αντεξω...Δεν νιωθω καλα,απο τη μια ποναω απο την αλλη χανομαι....στο χειρουργειο με δενουν και φοβουνται τη ναρκωση...Κανω επισκληριδιο και τρεμω και χανομαι παλι.....δεν μπορω να αναπνευσω....φοβαμαι....Τους ειδοποιησαν...ειναι εξω ο Λευτερης με το μπαμπα μου.Χλωμοι-ανησυχοι....Θα γεννησω ενα προωρο μωρο....Θεε μου θα ζησει? αυτο ρωταω. Ολα περνανε σαν ταινια μπροστα μου....τα ποδια μου μουδιαζουν,πεφτει το παραβαν και νιωθω μια πιεση, μια μεγαλη πιεση και το νιωθω να φευγει απο μεσα μου.ΜΗ ΜΗ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΙΡΝΕΤΕΕ...Θελω να ουρλιάξω δεν το αντέχω.....δεν ηθελα να γεννησω...δεν ηταν η ωρα...Αραγε θα κλάψει.?Κλαιει Ευτυχως και αμεσως το παιρνουν....Και το χειρουργειο ειναι διαφορετικο οταν γεννάς πρόωρα...Ο γιατρός δε λέει αστεία, η θερμοκοιτίδα ειναι διπλα σου ,2 νεογνολόγοι και ολοι σε κοιτάνε περίεργα....Το μωράκι μου το ζυγίζουν.....ζει.....ειναι 1990γρ...Φιλα του μου λενε.....Σκιζεται η καρδια μου....Δεν με αφηνουν να το αγκαλιασω.Θελω να κοψω τα λουρια που με εχουν δεμενη στο κρεβατι και κουνιεμαι αλλα δε μπορω, εχω μουδιασει και δεν μπορω να αναπνευσω.Στο ραψιμο πονούσα.....πιο πολύ πονούσε η ψυχη μου.Εκλαιγα για ολα για το μωρο, τον Αντωνακη που αφησα πισω ομως ειπα μεσα μου..."Ζεις για αυτο σκασε". Μετα θολωνω και τρέμω...Στη Γεννα του Αντωνακη μολις γεννησα καθισα λιγο σε ενα δωματιο και με πλεναν ενω μου λεγαν αστεια, μετα με δειξαν στους συγγενεις μου, φεραν το μωρο,το αγκαλιασα και με τραβουσαν ταινια.Τωρα τρεμω,εχω καλωδια κι ο ρους παντου και παω στην Εντατικη. Σαν σκιες βλεπω να ερχονται κοντα μου οι νοσοκομες, το μυαλο μου εχει παραλησει...σκεφτομαι να ζητησω θηλαστρο.Πως θα θηλασει Θεε μου αυτο το μωρο....Στην εντατικη δεν μιλαω....μονο ζηταω συγνωμη κ κλαιω.....δεν αντεχω αυτα τα τρυπηματα για αερια αιματος,ουτε τα σωληνακια. Και ερχεται η ωρα να παμε στο δωματιο μετα απο 2 μερες. Μονη....Στη γέννα του Αντωνακη με υποδεχτηκαν ολοι με μπαλονια στο δωματιο, καναμε αστεια τωρα ημουν μονη με τις μαιες....δεν ειχα εναν ανθρωπο να με αλλαξει απο την ποδια του χειρουργειου.....Να ειναι καλα τα κοριτσια εκει με φροντισαν τοσο πολυ..Θελω να κλαιω συνεχεια,θελω το μωρο μου.....τον Λευτερη τη μαμα μου....Ομως ειμαι μονη...Ποναω πολυ και στην πρωτη αποπειρα να σηκωθω μου ρχεται λιποθυμια. Ομως πρεπει να προσπαθησω να σηκωθω πρεπει να παω να δω το παιδι μου....Το παιδι μου που γεννησα πριν 3 μερες...Καταφερνω με πολυ πονο να σταθω στα ποδια μου την 4η μερα......Παω κατω στη Μοναδα....εκεινη την ωρα δεχομαι την 1η επισκεψη μου απο τους γονεις του Λευτερη....Δεν ακουω τι μου λενε....θελω μονο να δω το μωρο μου.....και παω και σε βλεπω αγαπη μου γλυκεια με ορους,καλωδια,αναπνευστηρα......τοσο μικρο να καθεσαι στη θερμοκοιτιδα.Και σκιζεται η ψυχη μου δεν το αντεχω ξεσπαω.....Τα βαζω με τον εαυτο μου....ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ....Καμια μανα να μη δει το μωρο της ετσι...ψαχνω την κοιλια μου.....Δεν ησουν εκει αγαπη μου να με κλωτσας αλλα ουτε και στην αγκαλια μου......Κοντρα στη φυση....Βγαζω το γαλα με το θηλαστρο οι νοσοκομες μου ειπαν πως θα θηλασουμε οταν παμε σπιτι.Εχω κατι να περιμενω!! Και με τον Αντωνη ηταν πολυ όμορφςε οι στιγμες μας στο θηλασμο, θηλασε 10 μηνες. Καθε πρωι και απογευμα παω στο μωρο μου....το βλεπω και κλαιει δεν κανει να το πιασω.ΥΠΟΦΕΡΩ....ΤΡΕΛΕΝΟΜΑΙ κι αυτα τα μοναχικα βραδυα στο δωματιο....με σκοτωνουν ευτυχως μου φεραν ιντερνετ σε καποια φαση....Το τηλεφωνο δεν βαραει να μου ευχηθουν να μου ζησει κι ετσι αρχιζω και σκεφτομαι πως μηπως το παιδι δεν αντεξει....Ειναι τοσο μικρουλης....Και παιρνω εξιτηριο φευγουμε και γυρναμε σπιτι χωρις μωρο.....χωρις μπαλονια+δωρα.Στο σπιτι ευτυχως εχω τον Αντωνακη μου ...τα βραδυα οταν τον βαζω για υπνο ομως δεν αντεχω κλαιω βουβα.....να μη με ακουσει κανεις......Ειναι τοσο μεγαλος ο πονος,η αγωνια, το αγχος που νιωθω να εχω καταρρευσει ομως προσπαθω,για τα μωρα μου....οι μερες αιωνες.....ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ