ευχαριστω Αμαλια .....

Ολα ξεκίνησαν απο το blog της Αμαλίας ,μέχρι τότε αν και computer geek δεν είχα ιδέα πως ο κόσμος ξετυλίγει τα συναισθήματα του,διαμαρτύρεται,ξεσπά στα Blogs.Δυστυχως ήταν αργα να της γράψω...Ανακαλυψα το blog τη μέρα που εγινε άγγελος στον ουρανό.Αμαλία ευχαριστώ οπου κι αν είσαι γιατί εκείνη την μέρα του Ιουνίου κατάλαβα πως δεν είμαι η μόνη κοπέλα στην Ελλάδα που λεει στους γιατρούς της πως υποφέρει και αυτοι τη βγάζουν τρελή.Ετσι λοιπον αφου διάβασα και ξαναδιάβασα τις σελίδες σου, τοιχοκόλλησα παντού το κειμενο σου,βοηθησα στη διάδοση του,εκλαψα για σένα χωρίς καν να σε γνωρίζω ανακοίνωσα στην οικογένεια μου πως δεν ειμαι η μόνη και πρέπει να ψάξουμε να βρούμε αλλους γιατρούς,να βοηθηθώ,να ζήσω,να κάνω ενα μωρό που τόσο ήθελα...Κίνηση πρώτη η αναζήτηση ενδοκρινολογου μια και εκεί είχαν ρίξει το μπαλακι ολοι οι γιατροί.Η διάγνωση στην καινούρια γιατρό "Νοσος του Αντισον-Επινεφριδιακη ανεπαρκεια" "Συνδρομο δυσαπορροφησης τροφων","Υποθυρεοειδισμος".Γυρναω σπίτι με ενα πακέτο εξετάσεις και επανεξέταση σε μια εβδομάδα.Μια εβδομάδα μετά με τις εξετάσεις στο χέρι και προσδιορισμό θεραπειας η γιατρός με παροτρυνει να μείνω εγκυος.Ετσι θα περάσουν ολα μου λεει αν και το προβλημα σου ειναι καρδιολογικο,μου επισημαίνει."Οχι μα μου ειπε ο καρδιολογος μου πως ειμαι καλα".Εντάξει τοτε μου λεει μέινε εγκυος...Ε λοιπον λεω θα μεινω.Με τι περίοδο θα μου πειτε αλλα αυτο αλλο θεμα ετσι λοιπον στο φτωχο μου μυαλο πιστευω εχοντας πληρη αγνοια για ωορρηξιες ,υγρα κτλ μια και ποτε δεν ειχα κανονικό κυκλο πως αμα το ΄"κανω" θα μείνω...Αρχες Ιουλίου ο Λευτερης παιρνει αδεια και παμε διακοπές,Στο δρομο νιωθω περιεργα συναισθηματα και ζητώ να σταματήσουμε στο Μοναστήρι Αγ.Ιωαννη Ρωσου στην Ευβοια.Προσευχομαι, εχω αναγκη τοσο να γινω καλα...και αν δεν ζητάω πολλά να γίνω καλά για να κάνω ενα μωράκι...Επιστροφη στην πόλη μετα τις διακοπες κι εγώ ζαλιζομαι πολύ...Επιστρεφει η αρρωστια? Δεν ξερω,φοβάμαι...Θετικό τεστ και αντιδράσεις στην οικογένεια...Γιατί? Γιατι ειμαι η αρρωστη που εμεινε εγκυος...

η ημερα της γυναικας

Ο τοκετος μου ετσι οπως τον περιεγραψα πλημμυρισμενη απο συγκίνηση στο Φορουμ Ονειρα..!Σαββατο πρωι 10 η ωρα ειχαμε ραντεβού με το θειο μου για να δουμε το αμνιακο υγρό σε υπερηχο.Φτανω στο ΜΗΤΕΡΑ χωρις να μαι καν λουσμενη,ετοιμη λεω ενταξει 5 λεπτα υποθεση θα γυρισω μετα σπιτι.Ηταν η μονη φορα που πηγα ετσι χυμα σε υπερηχο μονο ενα ντους εκανα ,επισης ηταν η μονη φορα που ειχε κρυο νερο εδω σπιτι .Ο Λευτερης ειχε κανονισει να παει για μπασκετ και εγω μετα ελεγα να παω να περπατησω οπως μου παν για να "εμπεδωθει¨" το μωρο.Κανουμε υπερηχο και μου λενε "καπνιζεις" οχι λεω παει ο πλακουντας σου μου λενε,αμνιακο πολυ χαμηλο.Οθειος μου ηταν ανησυχος και η μαια μου Η Βασω.Λεω τι εγινε παιδια μου λενε Ελινα πρεπει να παρουμε το παιδι εχει πολυ λιγο υγρο του λεω πως θα το παρετε καισαρική ή Φυσιολογικο? Σοκ ο θειος εισαι ετοιμη μου λεει δεν προλαβαμε ουτε να σου πουμε 2 πραματα ,να σου δειξουμε 1 αναπνοη λεω δεν πειραζει ελα σιγα δε φοβαμαι τον πονο.Παμε μεσα να δουμε τι θα γινει και αν μπορουσαμε να περιμενουμε να γεννουσα πχ.Δευτερα.Μου κανει μια εξεταση πολυ αβολη με χερι και μου λεει Φυσιολογικα θα γεννησεις θα σου βαλω ορο .Μετα ερχεται η μαια μου λεει τι γνωμη εχεις για επισκληριδιο μου λεει συγνωμη ρε Ελινακι δε σου χω μιλησει για το θηλασμο,επισκληριδιο της λεω ρε μη φοβασαι τα ειδα στο φορουμ.Αρχιζει λοιπον η προετοιμασια ευτυχως δεν εφαγα το πρωι τιποτα μου καναν κλυσμα ,ξυρισμα και μετα καρδιολογικο ελεγχο.Αυτος ηταν και ο φοβος μας αν θα με προδιδε η καρδια μου εκεινη τη μερα.Ολα γιναν πολυ γρηγορα ισα που προλαβα και ειδοποιησα τη μανα μου και απο εσας την Ελενα.Λεω γρηγορα μια προσευχη και παμε στο δωματιο εκει μου βαλαν ορο ,καναμΕ ΝΣΤ και μετα ηρθε ο αναισθησιολογος.Βασικα να πω την αληθεια δεν πονουσα με τοσους πονους απο τις συσπασεις ειχα συνηθισει αλλα σε καποια στιγμη πονεσα πολυ σαν να μου σπαγαν τα κοκκαλα,μεγαλη δοση επισκληριδιο δεν μπορουσα να εχω οποτε λεω Ελινα υπομονη τοσα τατουαζ εχεις ντροπη να βγαλεις αχνα.Ολοι ηταν ανησυχοι εκτος απο μενα με ειχε πιασει παλι αυτο που με επιανε οταν νοσηλευομουν εκανα χαβαλε και μιλουσα ειχε μπει και ο Λευτερης μεσα και εγω ελεγα στη Βασω(μαια) για εδω το φορουμ μας και την ολη φαση,το θηλασμο κτλ .Σε καποια φαση αρχισα να ποναω πολυ μου βαζαν συνεχεια απο κατω ξερετε χερι μπλιαχ και ετσι σταματησα να μιλαω και αρχισα να ψιλοχανομαι μου βαζουν οξυγονο ο θειος μου δεν κοιτουσε καν μπαινοβγαινε η καρδιολογος κι εγω προσευχομουν ασταματητα να με βοηθησει ο Θεος να δω το μωρο μου.Δε με ενοιαζε να πονεσω ποτε δε με τρομαξε ο πονος αλλα δεν ηθελα εκεινη την ωρα με τπτ ουτε να λιποθυμησω .Τελοσπαντων η Βασω αρχισε να μου δειχνει καποιες ανασες και να μου δινει κουραγιο εγω τουμπεκισταν δεν μπορουσα να αναπνευσω ειχα αρχισει να μελανιαζω αλλα να πεισμωνω ακομα ποιο πολυ πως δε θα με νικησει καμια αρρωστια,κανενας θανατος τελος θα γεννησω και θα γεννησω και τελος α επισης της πεταω μεσα στο ολο να μη δωσετε συμπληρωμα γαλακτος θα το θηλασω αποκλειστικα οκ? Τι να μου πουνε ναι ναι μου λεγαν ο Λευτερης δεν αντεχε να βλεπει σου λεει παει η Βασω μονο ηταν ψυχραιμη και ελεγε πως ολα θα ειναι οκ τελοσπαντων ερχεται μια εκει μου σπαει με ενα πραμα τα νερα λενε εκει κατι νουμερα και με βαζουν να σπρωξω αλλα ελα που δεν μπορουσα να πιασω τα ποδια μου να με βοηθανε εκει ατομα να πεισμωνω εγω πεταω και το οξυγονο λεω αι απο δω δε θελω οξυγονο τελοσπαντων να μη μακρυγορω πονους δεν ενιωθα μονο αυτο το ανοιγμα στη λεκανη σαν κοψιμο ημουν συγκεντρωμενη στο στοχο η επισκληριδιος με βοηθησε δεν ειχα τουλαχιστον τους πονους συσπασεων.Διπλα στο μεταξυ ηταν μια γκομενα που γενναγε και ειχε χαλασει τον κοσμο λεω εγω κυρια δε θα φωναξω δεν ειχα βγαλει αχνα αλλα ετσι κανω αμα υποφερω .Με τα πολλα σπρωξιδια αλλαξαμε δωματιο λεω που με πανε και επιτελους βλεπω το θειο μου η Βασω φωναζε θελω να το βγαλεις με 3 φορες με δενουν εκει στα ποδια λεω παλι καλα δε με βαζουν να κανω σπαγγατο και αρχισα να σπρωχνω αλλα εκει παλι αρχισα να χανομαι δεν μπορουσα να αναπνευσω ακουσα που λεγε ο Θειος μου να ρθει ο καρδιολογος ΟΧΙ λεω και δινω 2 δυνατες εκει πονεσα οκ και δεν τηρησα την ησυχια αλλα το κανα κοσμια οχι σαν τη διπλα.Το ενιωσα πως βγηκε κατι αλλα λεω λες? εκει μου ρθε μια θολουρα ο θειος κατι μου λεγε μετα τον ειδα εφυγε μετα μου πε ο μπαμπαςμου πηγε να κλαψει φοβηθηκε μου δωσαν το μωρο τελικα στο στηθος δε το βαλα επειδη δε μπορουσα να μιλησω καν ουτε να το κρατησω.Μετα τα γνωστα ανανηψη κτλ δεν ενιωθα καλα αλλα ενταξει ηταν απλα επειδη ζοριστηκα λεω τα εχω καταφερει εκανα μωρακι.Μετα μεπηγαν στους γονεις μου και εκει τον ειδα και τα μπηξα και τωρα που σας γραφω κλαιω αλλα απο χαρα.Νιωθω πως Ο Θεος με βοηθησε να ζησω για να εχω αυτη την εμπειρια γιατι ελεγα περυσι πως υπηρχε ενας λογος που τη γλιτωνα παντα κατι μεγαλο θα συμβει.Αυτο ηταν λοιπον....Κοριτσια σας ευχαριστω παντως ολο αυτο το διαστημα μου δινατε δυναμη.Μετα στο δωματιο ημουν ολο χαρα περιμεναν πως θα χα καταρρευσει αλλα με κυριευε τρελη διαθεση κι ας με ειχαν πιασει ολα μαζι.Απο τα συμπτωματα της αρρωστιας μονο η καρδια μου λιγο με ενοχλει αλλα λιγο αρρυθμια ,λιγο υποταση ομως θα κανω εξετασεις και ολα καλα.Το μωρο ειναι σουπερ υγιες δεν πηρε απο μενα ευτυχως και αισθανομαι ωραια που το θηλαζω.Αισθανομαι νικητης στη ζωη για πρωτη φορα .Το μονο που παρακαλαω ειναι υγεια για να καμαρωνω το μωρο μου και να αγαπαω τον Λευτερη που ειναι ο καλυτερος αντρας του κοσμου.Ευχαριστω οσους διαβασαν την ιστορια μου και συγνωμη για το μεγεθος!

θηλασμος 2

παραθετω καποιες φωτογραφιες με την προοδο της υγειας μου και το θηλασμο του μικρου Αντωνη

thilasmos

Το 2004 ειχα δει στον υπνο μου πως καθομουν σε μια κουνιστη καρέκλα ,φορούσα ενα αερινο φόρεμα και θήλαζα ενα μωράκι...Οταν ξύπνησα με πλυμμήρισαν ομορφα συναισθήματα,ανύπαντρη τότε σκέφτηκα πόσο πολύ ήθελα ενα μωρό...
Το 2006 παντρεύτηκα με τον Λευτέρη,και σκέφτηκα πως πλέον το όνειρο μπορεί να γινει πραγματικότητα.Δυστυχώς 10 μέρες μετά το γάμο μου νοσηλέυτηκα στην καρδιολογική μονάδα και γνωρίστηκα με τα χρόνια νοσήματα μου τα οποία θα με απέτρεπαν απο την πραγματοποίηση του ονείρου..
Το 2007 εμεινα εγκυος και στις 8 Μαρτιου του 2008 γεννήθηκε ο γιος μας.Μέχρι τότε διάβαζα πολύ ότι ειχε να κάνει με εγκυμοσύνη,ψυχολογία και φυσικά θηλασμό.Ήθελα πολύ να θηλάσω το μωράκι μου!
Μπήκα με προκληση τοκετού στο μαιευτήριο μια και το αμνιακό μου υγρό ηταν στα κατωτατα ορια.Μεσα στη θολούρα της επισκληριδιου ζητησα απο τη μαια μου να μου τοποθετησει το παιδι στο στηθος αμέσως.Γιναν καποιες συζητησεις για συμπληρωματα,μικρό βαρος του παιδιού.Κατα τη διαρκεια του γυσιολογικου τοκετού αρχισε να με προδίδει η καρδιά μου ετσι το να θηλάσω 1 ωρα μετά τη γέννηση δεν εγινε εφικτό.Ισα που τον κράτησα αλλα δεν ειχα δυναμη καν να μιλήσω....Μετα απο καποιες ωρες κι αφού μπήκα στο δωμάτιο μου ήρθε ο μικρούλης μου και ζήτησα να μεινουμε μόνοι να θηλάσουμε.Ηταν τόσο μικροσκοπικός με το που πλησίαζε το στήθος κοιμόταν.Σκέφτηκα απο μέσα μου όλα αυτα που ξεκοκάλλιζα για μηνες σε βιβλια,φορουμ κτλ κι ετσι τον κρατουσα πολυ ωρα πανω μου μεχρι να πιασει.Κι ετσι κι εγινε ο μικρουλης αρχισε να θηλαζει.
Στο μαιευτηριο η μαια μοτ με γνωρισε με τις κυριες θηλες σιλικονης τις οποιες αποχωριστηκαμς στο σπιτι μεχρι που ενα πρωι δεν ενιωσα καλα...Ειπα μεσα μου "πυρετο θα εχω" κι εβαλα θερμομετρο.Δεν ηταν πυρετος...Μετα απο καποιες εξετασεις κριθικε πως θα επρεπε να λαβω θεραπεια η στην χειροτερη να χειρουργηθω......
Παλι 10 μερες μετα απο την πιο ευτυχισμενη μου στιγμη πρεπει να παλεψω με την αρρωστια...Η πρωτη κουβεντα που ρωτησα ηταν αν τα φαρμακαεπηρρεαζαν το θηλασμο.Δευτερο χτυπημα η αυξηση του ικτερου στο μωρο και συστασεις για τη χορηγησης ξενου γαλακτος για 5 ημερες.Οι γνωμες διιστανται και ερχομαι σε επαφη με την IBCLC Αγλαια Παπαδημα η οποια με κατευθυνει αναλογα.Οταν ο γιος μου εγινε 20 ημερών μπηκα σαν υπερεπειγον χειρουργικο περιστατικο στη λιστα του Ωνασειου καρδιοχειρουργικου κεντρου.Επρεπε να χειροργηθω αμεσα μια και εχανα συνεχως τις αισθησεις μου..Ειμαι πλεον σπιτι με υποστηριξη οξυγονου και το να παω απο το σαλόνι στο δωμάτιο μου ειναι πολύ δυσκολο.Δε μπορω ουτε να αναπνευσω,να φαω,να μιλησω ομως τραγουδαω εστω και με λαχανιασμα στον μικρο μου και τον θηλαζω...Ο μικρος παιζει με τα σωληνακια του οξυγονου με κοιταει στα ματια και αυτο μου δινει δυναμη...Με κανει γενναια ωστε να δωσω κουραγιο και στον αντρα μου,στη μαμα μου,τον μπαμπα μου που ανησυχουν τοσο για μενα...Το μικρο μου θαυματακι οταν δε θηλαζε ξαπλωνε στο ρηλαξ του και μερικές φορές ο μπαμπας του χρειαζόταν να με επαναφερει με χτυπημα στο στηθος μια και η καρδιά μου εχανε παλμούς...Μολις συνερχόμουν του ζητουσα να μου δώσει τον μικρό αγκαλιά να θηλάσει και ενιωθα καλυτερα...Δε φοβομουν τα επεισόδια οπου σταματούσε η καρδιά μου,δε φοβομουν τον πονο,την εγχειριση όμως φοβόμουν μη διακοπει ο θηλασμός...Δεν ήταν εμμονή ούτε εγωισμός ήταν πλεον μια ενστικτώδης αντιδραση απέναντι στην υπάρχουσα δύσκολη κατάσταση...Όλοι φοβόντουσαν πως θα εξαντληθώ όμως για μένα δεν ίσχυε αυτό...
Στις 40 ημέρες μετά τη γέννηση του πήγαμε στην εκκλησια και πήρε την ευχή,πηρα και εγω μια ευχή και τους αποχαιρέτησα....Όλες αυτες τις ημέρες δεν ένιωθα σαν την Ελινα-ανθρωπο,ενιωθα σαν την Ελίνα-θηλαστικο ζωο .Μια και ολες μου οι λειτουργίες ειχαν κατασταλεί λόγω ασθενείας ειχαν θεριέψει τα ένστικτα μου...Καπως ετσι ενιωθα τότε...
Ουρλιαζα σαν ένα πληγωμένο σκυλί όταν επρεπε να τους αφήσω για να παω να χειρουργηθώ..Ηξερα πως μετά θα κέρδιζα μια ζωή μαζί τους αλλα δεν το άντεχα....Παρεα με το θήλαστρο και σε ενα κατασπρο δωμάτιο εκανα παράλληλα τον αγώνα για να "μην κοπεί το γάλα".Εκείνες τις ημέρες δυστυχώς δεν προλαβα να δημιουργήσω τράπεζα μια και οτι αντλουσα το αφηνα για να το παιρνει όταν ελειπα στο νοσοκομείο....
Το καρότσι ετριζε...Ο πρασινος δρομος για το χειρουργειο φανταζε τρομακτικός...Κι εγω επεμενα "Σας παρακαλω αν δεν συνελθω ανα 3 ωρες θα ηθελα να αντλειτε το γαλα μου και να το πετάσετε..."
Ξαφνικα στο χειρουργειο λιγο πριν αρχισει η ηλεκτροφυσιολογικη μελετη μαθαινω πως ειναι επικινδυνο να "μεινω" και μου τοποθετουνται pads.Η καρδιοχειρουργος μου ανακοινωνει πως θα βαλω βηματοδότη γιατι η καρδια μου δεν τα καταφέρνει μοναχή της.....Συνεχίζω "ξερετε θηλαζω...." Το βλεπουμε μου λεει και 3 απο τις νοσοκομες αρχιζουν να μου λενε τις δικες τους προσωπικες ιστοριες και μου υποσχονται πως θα με βοηθησουν ακομα και να αποθηλασω φυσικα αν δεν αντεξω τους πονους απο την τομη...
Η εμφυτευση του βηματοδότη εγινε με επιτυχια και μεταφερθηκα στο δωματιο...ΣΤο μυαλο μου το παιδι.....ο αντρας μου.....Ολη μου η ζωη σαν ταινια να περνάει αυτοματα...Κι ερχεται η στιγμη να αντλησω.....Δεν αντεχω τον πονο...Δαγκωνω τα χερια μου και προσπαθω να αντλω...καθε 3 ωρες.......Κλάμματα,ειχα λυγισει.....Ζητουσα απο τον Θεο να μου δωσει δυναμη να αντεξω......Την 2η μερα με επισκεφθηκαν καρδιολογοι και μου ανακοινωσαν πως ολα ειναι καλα πλεον και δεν κινδυνευω να πεθανω.Μπορω να προσπαθησω να κανω κι αλλο παιδί ομως μου επεσήμαναν πως για 10 μερες στο σπιτι δε θα πλησιασω καν το μωρο λογω της ληψης ραδιοισοτοπου οπως επισης θα το σηκωσω την 6 η Ιουνιου.Μου εδωσαν οδηγιες πωςνα το θηλασω οταν ληξει η περιοδος των περιορισμων και συζηταμε.....Εκει μαθαινω πως ειχα αλλον ενα μηνα ζωης.....
Οι ωρες περνουν και ο πονος γινεται συνηθεια ,συνεχιζω να αντλω με το θηλαστρο και προσευχομαι....Ηταν και Μ.Εβδομαδα εκεινες τις ημερες οποτε ηρθε ο Πατερ απο την εκκλησια να με κοινωνησει...Προσευχομουν να μου δωσει δυναμη...
Επεστρεψα σπιτι,εξαντλημενη μολις αντικρυσα το παιδι ηθελα να παω κοντα του ομως δεν επρεπε.....Παλι ενιωθα σαν το ζωο που του παιρνουν το παιδι.....Ηθελα να ουρλιαξω,ηθελα να χιμηξω να το παρω.....Περιμενα...Αυτος με κοιταζε με τα μεγαλα του ματακια .....κι εγω διπλα αντλουσα και πετουσα το γαλα.....
Κι ηρθε η μερα που περιμενα....Να τον θηλασω...Μου τον εβαλε ο αντρας μου στο στηθος ομως δεν επιανε.....Το μπιμπερο βλεπετε.....Η απουσια μου.....Με προσπαθεια βαλαμε τις θηλες σιλικονης μια και δεν μπορω να τον κρατησω καλα......Ηταν Παρασκευη, 5 η ωρα τα ξημερώματα ειχα βαλει τις καλές μου πυζαμες και θηλαζαμε....Απο εκεινη την Παρασκευη
κανουμε προσπαθεια να βγαλουμε τις θηλές ομως επειδη κλάψαμε και οι 2 πολύ με τον αποχωρισμό μας προχωράμε αργά και συμφωνήσαμε να μη βιαζόμαστε αρκει που είμαστε καλα και αγκαλιά....
Ο μικρος μου κοντευει 4 μηνων και τρεφεται αποκλειστηκά με το δικο μου γαλα.Μπιμπερο παιρνει μονο οταν λειπω για εξεταση στο νοσοκομειο και στη σχολή μου η οποια ειναι 1 φορα το μηνα(να πω την αμαρτια μου εκανα 3 κοπάνες και πηγα μονο στις εξετασεις για να μη του δωσω μπιμπερο).Μας αρεσει και λιγο η πιπιλα που την μαθαμε οσο η μαμα ηταν στο νοσοκομειο αλλα δεν πειραζει.....Σημασια εχει η ζωή που μου χαρίστηκε μετά την επεμβαση και η υγεια...Τα χερια μου δεν ειναι πολυ δυνατα ετσι εχουμε βρει τον δικο μας τροπο να πιανε ο μικρος το στηθος.Για μενα ο θηλασμος εξακολουθει να ειναι η οαση μου και η δυναμη μου να συνεχίσω...Εχουμε αποφασίσει με τον αντρα μου να θηλασω το παιδί όσο το ιδιο θέλει και πλεον εχω την αμεριστη υποστηριξη του σε αυτο .Παρεά με τις ΙΒCLC Αγλαια Παπαδημα και Κατερινα Μιχαηλιδου συζητώ τα προβληματα ,τις απορίες μου και παιρνω μεγάλη στηριξη.Πλεον ειμαι και μελος της LLL και νιώθω παρα πολύ όμορφα!!!!!
Καμμια φορα η ζωη δε μας χαμογελά και καποια μωράκια αντι να τα περιμενουν οι μαμαδες να βγουν απο τη θερμοκοιτιδα αυτα περιμενουν τη μαμα να βγει απο το νοσοκομείο ,να γινει καλα για να παιξουν και να κανουν χιλιάδες αγκαλιτσες....Παρ΄ολα αυτά η ζωή ειναι γλυκειά και μετά την μπορα έρχεται η λιακάδα...