Αμαλια...

να εισαι καλα πανω εκει στους αγγελους πως να σε ξεχασω,χαρη σε εσενα πηρα την αποφαση να αλλαξω γιατρους να προσπαθησω να γινω καλα....ξερω πως η ψυχη σου τριγυρναει και ειναι κοντα σε μας τους συνομηλικους σου που υποφερουν απο καποια αρρωστεια...κι ας μη σε ξερω τις μερες που ειναι το μνημοσυνο σου και οχι μονο σε σκεφτομαι πολυ για σενα ...το ευχαριστω ειναι λιγο ....rest in peace

Ξημέρωμα Δευτερας

...και είμαστε καλά....πολύ καλά...! Δόξα το Θεο.
Τα σύννεφα+ ο πόνος καταλαγιάζει,οι πληγές γιατρεύονται ...Σε περίμενα καιρό ...ναι εσένα κυρία Γαλήνη να έρθεις και να με επισκευθείς, να μου γιατρέψεις τις πληγές, να μου δώσεις μια σπρωξιά να ονειρευτώ και πάλι.
Ενιωσα πολλές φορές την ανάγκη να γράψω σελίδες ατελείωτες πως ένιωθα....καλύτερα που δεν έγραψα....δεν πειράζει ας μην έγινε...Ας ήταν όλα ένα κακό ονειρο...Δοκιμασία μεγάλη εκεί είδα ποιοι ήταν αληθινά διπλα μου.Είχα και επεισόδια άσχημα με ανθρώπους που νόμιζα για φίλους μου κ άλλοι που δεν είμασταν κοντά με εξέπληξαν ...! Δε με νοιάζει αλήθεια κ όσοι με δυσκόλεψαν αλήθεια τους λυπάμαι...γιατι το να παιρνεις ηδονή πληγώνοντας έναν άνθρωπο που βασανίζεται είναι διαστροφή. Ας είναι καλά κ αυτοί μέσα μου τους συγχωρώ ο καθένας τραβάει το δρόμο του. Τα νοσοκομεία δεν τελείωσαν για μένα αλλά δενμε νοιάζει εφόσον οι παθήσεις που έχω αντιμετωπίζονται δεν στενοχωριέμαι.Μου φυγε αυτή η στενοχωρια κ μαυρίλα που χα με τη δυσκολη εγκυμοσύνη+το βίαιο αποχωρισμό για 2η φορά απο το παιδί μου.Ο Θεος δε μα ς δινει περισσότερα από όσα μπορούμε να αντέξουμε, σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου όσους με στηρίξατε...ξέρετε ποιοι είστε και ξέρω πως δε θέλετε ιδιαίτερες αναφορές γιατί το κάνατε μέσα απο την ψυχή σας!!! Ξημερώνει Δευτέρα και ακουω τον μεγάλο μου γιο να σιγοξυπνάει και να λεει στον υπνο του "κουνια μπεγια" ....Αξιζε αγάπες μου όλο αυτό κ ακόμα παραπάνω για να σας φέρω στον κόσμο.Το ξέρω δεν είναι ιδανικός+αγγελικά πλασμένος κόσμος όμως κάνω τα πάντα για να περνάτε καλά εδώ!!!

13.6.2009

Με το που κέρδισα τη ζωη...δηλαδή την ικανότητα μου να περπατάω,να μιλάω και γενικώς να λειτουργώ χωρίς να πέφτω κάτω λιπόθυμη -πράγμα που έγινε με την εμφύτευση του βηματοδότη μου, θέλησα να προλάβω....να προλάβω να κάνω όσα δεν έζησα τόσα χρόνια που ήμουν άρρωστη...και να κάνω ένα ακόμα μωρό το οποίο θα το έβγαζα Χαρούλη! Θα μου πεις πως ξέρεις τι φύλο ήταν...κι όμως ήθελα ενα μικρό Χαρούλη να κάνει παρέα στον μεγάλο μου γιο, να έχει κάποιον όταν εγώ θα φύγω.Γιατί το ξέρω πως θα φύγω νωρίς ...Το όνειρο πραγματοποιήθηκε.....ένα όνειρο το οποίο στην πορεία μεταλλάχθηκε σε έναν εφιαλτη... Δε μπορώ να πω πως χαρήκανε όλοι ιδιαίτερα για την εγκυμοσύνη μου...ιδιαίτερα ο Λευτέρης...Το φορτίο ηταν βαρύ μια και ανέλαβε μεγάλο μέρος της φροντίδας του Αντωνη. Μετά ήρθαν οι υποψήφιες νταντάδες ότι κατακάθι του ανατολικού μπλοκ μπορεί να φανταστεί κανείς πέρασε απο το σπίτι μου, με κόλλησε λοιμώξεις και έθεσε σε κίνδυνο την υγεία μου και του Αντώνη. Τον εφιάλτη συμπλήρωνε το γεγονός πως θα έπρεπε να γεννήσω σε ενα νοσοκομείο που διέθεται εντατική ενηλίκων...Και το προβλημα....ο μαιευτηρας μου ηταν ο αδερφος του πατέρα μου. Μέχρι τον 7ο μήνα κανένας γιατρός δε με δεχόταν....Με το που βλέπαν το ιστορικό ξίνιζαν τα μούτρα τους...Μέχρι που βρέθηκε αυτός ο Αγιος Ανθρωπος και με ανέλαβε...Δεν ενιωθα καλά σε αυτή την εγκυμοσύνη......είχα να αντιμετωπίσω και τα ομορφα σχόλια του περιγυρου μου του στυλ ποσο τους εχω κουράσει με τις αρρώστιες μου, πως τους εχει κουράσει ο Αντωνης και χιλια δυο...Και έρχεται η ωρα που νοσηλεύομαι στο μαιευτήριο Αλεξάνδρα για 2 εβδομάδες, πραγματική κόλαση το δημόσιο νοσοκομειο...Τα ευρήματα ανησυχητικά...και το κλασσικο το μωρο στην κοιλιά καλά η μαμά σε επικίνδυνα όρια....Όμως δεν μου χει μεινει η εγκυμοσυνη όσο το τι ακολούθησε μετα....Ανήμερα του Αγιου Πνεύματος και 31+5 εβδομαδων ξυπνάω μεσα στα αιματα.....η μυτη μου έχει ανοιξει και δε σταματάει...το στομαχι μου ειναι χάλια...το κεφάλι μου να σπάσει, δε δινω σημασία καθομαι στο σαλόνι και περιμένω να ξημερώσει....Δεν αντέχω και το μεσημέρι τηλεφωνω στο γιατρο μου και πάμε εσπευσμένα στο μαιευτήριο.Με πληροφορούν πως μπορεί να γεννήσω......Θέλω να ξυπνήσω απο τον εφιάλτη,,,,όχι δεν ειναι δυνατόν να το ζω αυτό λέω μέσα μου....και γίνεται εισαγωγή έχω ήδη διαστολή. Περνάω μοναχικές νύχτες στην αιθουσα τοκετων....μόνη....συντροφιά οι ετοιμόγεννες....οι μαίες που με πονούσαν.Το μυαλό μου γυριζε 10000000 στροφές καθηλωμένη ανασκελα για ολόκληρα βραδυα με τον καρδιοτοκογραφο πανω μου να περιμενω....να παει να αρχιζει ο τοκετος και αυτοι να το σταματανε μεχρι που ερχεται η πρωτη μικρή αιμορραγια.......Παρασκευη 12 Ιουνιου..εχω επετειο με το Λευτερη ομως δε νιωθω καλα, περναω ασχημα στο μαιευτηριο ειμαι πολυ μονη,ο Λευτερης πρεπει να μεινει πισω με το μωρο και η μητερα μου δηλωνει κουρασμενη ωστε να επισκεπτεται....Μετα το ανεβοκατεβασμα στην αιθουσα τοκετων, βραδυα ολοκληρα ξυπνια να ακουω τα ουρλιαχτα των γυναικών που γεννούσαν....Κι εκεινο το βραδυ της 12ης Ιουνιου δεν αισθανομαι καλα, με πιεζουν να φαω να παρω την ινσουλινη μου αλλα δεν μπορω το στομαχι μου ειναι ανω κατω.....με κατεβαζουν κατω....Αρχίζει η βάρβαρη εξέταση ώστε να διαπιστωθεί η διαστολή, πηγαινοερχονται οι γιατροι κι εγω συνδεδεμενη στον καρδιοτοκογραφο....Θέλω να περάσει η νύχτα ειμαι 32 εβδομαδων κ 3 ημερών φοβαμαι.....Ωσπου το μωρό χανει παλμους με πιανουν οι πονοι, ερχεται ο γιατρος και ξεκιναμε....Ξεκιναει ο Γολγοθας μου....Να ποναω ώσπου δεν καταλαβαινω τι γινεται δεν ακουω το μηχανημα,αρχιζω να ζαλιζομαι να μην αντεχω νιωθω να με γυρνανε στο πλαι και να μου βαζουν μασκα οξυγονου. Παμε στο χειρουργειο.....δεν ειναι κανενας δικος μου εξω.....δεν ειναι οπως στον Αντωνακη που ολοι με μπλε μπαλονια περιμεναν να γεννησω.....ψαχνω στο τηλεφωνο τους δικους μου και δεν απανταει κανενας....ολοι βιαζονται..μουρμουρανε πως δεν θα αντεξω...Δεν νιωθω καλα,απο τη μια ποναω απο την αλλη χανομαι....στο χειρουργειο με δενουν και φοβουνται τη ναρκωση...Κανω επισκληριδιο και τρεμω και χανομαι παλι.....δεν μπορω να αναπνευσω....φοβαμαι....Τους ειδοποιησαν...ειναι εξω ο Λευτερης με το μπαμπα μου.Χλωμοι-ανησυχοι....Θα γεννησω ενα προωρο μωρο....Θεε μου θα ζησει? αυτο ρωταω. Ολα περνανε σαν ταινια μπροστα μου....τα ποδια μου μουδιαζουν,πεφτει το παραβαν και νιωθω μια πιεση, μια μεγαλη πιεση και το νιωθω να φευγει απο μεσα μου.ΜΗ ΜΗ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΙΡΝΕΤΕΕ...Θελω να ουρλιάξω δεν το αντέχω.....δεν ηθελα να γεννησω...δεν ηταν η ωρα...Αραγε θα κλάψει.?Κλαιει Ευτυχως και αμεσως το παιρνουν....Και το χειρουργειο ειναι διαφορετικο οταν γεννάς πρόωρα...Ο γιατρός δε λέει αστεία, η θερμοκοιτίδα ειναι διπλα σου ,2 νεογνολόγοι και ολοι σε κοιτάνε περίεργα....Το μωράκι μου το ζυγίζουν.....ζει.....ειναι 1990γρ...Φιλα του μου λενε.....Σκιζεται η καρδια μου....Δεν με αφηνουν να το αγκαλιασω.Θελω να κοψω τα λουρια που με εχουν δεμενη στο κρεβατι και κουνιεμαι αλλα δε μπορω, εχω μουδιασει και δεν μπορω να αναπνευσω.Στο ραψιμο πονούσα.....πιο πολύ πονούσε η ψυχη μου.Εκλαιγα για ολα για το μωρο, τον Αντωνακη που αφησα πισω ομως ειπα μεσα μου..."Ζεις για αυτο σκασε". Μετα θολωνω και τρέμω...Στη Γεννα του Αντωνακη μολις γεννησα καθισα λιγο σε ενα δωματιο και με πλεναν ενω μου λεγαν αστεια, μετα με δειξαν στους συγγενεις μου, φεραν το μωρο,το αγκαλιασα και με τραβουσαν ταινια.Τωρα τρεμω,εχω καλωδια κι ο ρους παντου και παω στην Εντατικη. Σαν σκιες βλεπω να ερχονται κοντα μου οι νοσοκομες, το μυαλο μου εχει παραλησει...σκεφτομαι να ζητησω θηλαστρο.Πως θα θηλασει Θεε μου αυτο το μωρο....Στην εντατικη δεν μιλαω....μονο ζηταω συγνωμη κ κλαιω.....δεν αντεχω αυτα τα τρυπηματα για αερια αιματος,ουτε τα σωληνακια. Και ερχεται η ωρα να παμε στο δωματιο μετα απο 2 μερες. Μονη....Στη γέννα του Αντωνακη με υποδεχτηκαν ολοι με μπαλονια στο δωματιο, καναμε αστεια τωρα ημουν μονη με τις μαιες....δεν ειχα εναν ανθρωπο να με αλλαξει απο την ποδια του χειρουργειου.....Να ειναι καλα τα κοριτσια εκει με φροντισαν τοσο πολυ..Θελω να κλαιω συνεχεια,θελω το μωρο μου.....τον Λευτερη τη μαμα μου....Ομως ειμαι μονη...Ποναω πολυ και στην πρωτη αποπειρα να σηκωθω μου ρχεται λιποθυμια. Ομως πρεπει να προσπαθησω να σηκωθω πρεπει να παω να δω το παιδι μου....Το παιδι μου που γεννησα πριν 3 μερες...Καταφερνω με πολυ πονο να σταθω στα ποδια μου την 4η μερα......Παω κατω στη Μοναδα....εκεινη την ωρα δεχομαι την 1η επισκεψη μου απο τους γονεις του Λευτερη....Δεν ακουω τι μου λενε....θελω μονο να δω το μωρο μου.....και παω και σε βλεπω αγαπη μου γλυκεια με ορους,καλωδια,αναπνευστηρα......τοσο μικρο να καθεσαι στη θερμοκοιτιδα.Και σκιζεται η ψυχη μου δεν το αντεχω ξεσπαω.....Τα βαζω με τον εαυτο μου....ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ....Καμια μανα να μη δει το μωρο της ετσι...ψαχνω την κοιλια μου.....Δεν ησουν εκει αγαπη μου να με κλωτσας αλλα ουτε και στην αγκαλια μου......Κοντρα στη φυση....Βγαζω το γαλα με το θηλαστρο οι νοσοκομες μου ειπαν πως θα θηλασουμε οταν παμε σπιτι.Εχω κατι να περιμενω!! Και με τον Αντωνη ηταν πολυ όμορφςε οι στιγμες μας στο θηλασμο, θηλασε 10 μηνες. Καθε πρωι και απογευμα παω στο μωρο μου....το βλεπω και κλαιει δεν κανει να το πιασω.ΥΠΟΦΕΡΩ....ΤΡΕΛΕΝΟΜΑΙ κι αυτα τα μοναχικα βραδυα στο δωματιο....με σκοτωνουν ευτυχως μου φεραν ιντερνετ σε καποια φαση....Το τηλεφωνο δεν βαραει να μου ευχηθουν να μου ζησει κι ετσι αρχιζω και σκεφτομαι πως μηπως το παιδι δεν αντεξει....Ειναι τοσο μικρουλης....Και παιρνω εξιτηριο φευγουμε και γυρναμε σπιτι χωρις μωρο.....χωρις μπαλονια+δωρα.Στο σπιτι ευτυχως εχω τον Αντωνακη μου ...τα βραδυα οταν τον βαζω για υπνο ομως δεν αντεχω κλαιω βουβα.....να μη με ακουσει κανεις......Ειναι τοσο μεγαλος ο πονος,η αγωνια, το αγχος που νιωθω να εχω καταρρευσει ομως προσπαθω,για τα μωρα μου....οι μερες αιωνες.....ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ

ευχαριστω Αμαλια .....

Ολα ξεκίνησαν απο το blog της Αμαλίας ,μέχρι τότε αν και computer geek δεν είχα ιδέα πως ο κόσμος ξετυλίγει τα συναισθήματα του,διαμαρτύρεται,ξεσπά στα Blogs.Δυστυχως ήταν αργα να της γράψω...Ανακαλυψα το blog τη μέρα που εγινε άγγελος στον ουρανό.Αμαλία ευχαριστώ οπου κι αν είσαι γιατί εκείνη την μέρα του Ιουνίου κατάλαβα πως δεν είμαι η μόνη κοπέλα στην Ελλάδα που λεει στους γιατρούς της πως υποφέρει και αυτοι τη βγάζουν τρελή.Ετσι λοιπον αφου διάβασα και ξαναδιάβασα τις σελίδες σου, τοιχοκόλλησα παντού το κειμενο σου,βοηθησα στη διάδοση του,εκλαψα για σένα χωρίς καν να σε γνωρίζω ανακοίνωσα στην οικογένεια μου πως δεν ειμαι η μόνη και πρέπει να ψάξουμε να βρούμε αλλους γιατρούς,να βοηθηθώ,να ζήσω,να κάνω ενα μωρό που τόσο ήθελα...Κίνηση πρώτη η αναζήτηση ενδοκρινολογου μια και εκεί είχαν ρίξει το μπαλακι ολοι οι γιατροί.Η διάγνωση στην καινούρια γιατρό "Νοσος του Αντισον-Επινεφριδιακη ανεπαρκεια" "Συνδρομο δυσαπορροφησης τροφων","Υποθυρεοειδισμος".Γυρναω σπίτι με ενα πακέτο εξετάσεις και επανεξέταση σε μια εβδομάδα.Μια εβδομάδα μετά με τις εξετάσεις στο χέρι και προσδιορισμό θεραπειας η γιατρός με παροτρυνει να μείνω εγκυος.Ετσι θα περάσουν ολα μου λεει αν και το προβλημα σου ειναι καρδιολογικο,μου επισημαίνει."Οχι μα μου ειπε ο καρδιολογος μου πως ειμαι καλα".Εντάξει τοτε μου λεει μέινε εγκυος...Ε λοιπον λεω θα μεινω.Με τι περίοδο θα μου πειτε αλλα αυτο αλλο θεμα ετσι λοιπον στο φτωχο μου μυαλο πιστευω εχοντας πληρη αγνοια για ωορρηξιες ,υγρα κτλ μια και ποτε δεν ειχα κανονικό κυκλο πως αμα το ΄"κανω" θα μείνω...Αρχες Ιουλίου ο Λευτερης παιρνει αδεια και παμε διακοπές,Στο δρομο νιωθω περιεργα συναισθηματα και ζητώ να σταματήσουμε στο Μοναστήρι Αγ.Ιωαννη Ρωσου στην Ευβοια.Προσευχομαι, εχω αναγκη τοσο να γινω καλα...και αν δεν ζητάω πολλά να γίνω καλά για να κάνω ενα μωράκι...Επιστροφη στην πόλη μετα τις διακοπες κι εγώ ζαλιζομαι πολύ...Επιστρεφει η αρρωστια? Δεν ξερω,φοβάμαι...Θετικό τεστ και αντιδράσεις στην οικογένεια...Γιατί? Γιατι ειμαι η αρρωστη που εμεινε εγκυος...

η ημερα της γυναικας

Ο τοκετος μου ετσι οπως τον περιεγραψα πλημμυρισμενη απο συγκίνηση στο Φορουμ Ονειρα..!Σαββατο πρωι 10 η ωρα ειχαμε ραντεβού με το θειο μου για να δουμε το αμνιακο υγρό σε υπερηχο.Φτανω στο ΜΗΤΕΡΑ χωρις να μαι καν λουσμενη,ετοιμη λεω ενταξει 5 λεπτα υποθεση θα γυρισω μετα σπιτι.Ηταν η μονη φορα που πηγα ετσι χυμα σε υπερηχο μονο ενα ντους εκανα ,επισης ηταν η μονη φορα που ειχε κρυο νερο εδω σπιτι .Ο Λευτερης ειχε κανονισει να παει για μπασκετ και εγω μετα ελεγα να παω να περπατησω οπως μου παν για να "εμπεδωθει¨" το μωρο.Κανουμε υπερηχο και μου λενε "καπνιζεις" οχι λεω παει ο πλακουντας σου μου λενε,αμνιακο πολυ χαμηλο.Οθειος μου ηταν ανησυχος και η μαια μου Η Βασω.Λεω τι εγινε παιδια μου λενε Ελινα πρεπει να παρουμε το παιδι εχει πολυ λιγο υγρο του λεω πως θα το παρετε καισαρική ή Φυσιολογικο? Σοκ ο θειος εισαι ετοιμη μου λεει δεν προλαβαμε ουτε να σου πουμε 2 πραματα ,να σου δειξουμε 1 αναπνοη λεω δεν πειραζει ελα σιγα δε φοβαμαι τον πονο.Παμε μεσα να δουμε τι θα γινει και αν μπορουσαμε να περιμενουμε να γεννουσα πχ.Δευτερα.Μου κανει μια εξεταση πολυ αβολη με χερι και μου λεει Φυσιολογικα θα γεννησεις θα σου βαλω ορο .Μετα ερχεται η μαια μου λεει τι γνωμη εχεις για επισκληριδιο μου λεει συγνωμη ρε Ελινακι δε σου χω μιλησει για το θηλασμο,επισκληριδιο της λεω ρε μη φοβασαι τα ειδα στο φορουμ.Αρχιζει λοιπον η προετοιμασια ευτυχως δεν εφαγα το πρωι τιποτα μου καναν κλυσμα ,ξυρισμα και μετα καρδιολογικο ελεγχο.Αυτος ηταν και ο φοβος μας αν θα με προδιδε η καρδια μου εκεινη τη μερα.Ολα γιναν πολυ γρηγορα ισα που προλαβα και ειδοποιησα τη μανα μου και απο εσας την Ελενα.Λεω γρηγορα μια προσευχη και παμε στο δωματιο εκει μου βαλαν ορο ,καναμΕ ΝΣΤ και μετα ηρθε ο αναισθησιολογος.Βασικα να πω την αληθεια δεν πονουσα με τοσους πονους απο τις συσπασεις ειχα συνηθισει αλλα σε καποια στιγμη πονεσα πολυ σαν να μου σπαγαν τα κοκκαλα,μεγαλη δοση επισκληριδιο δεν μπορουσα να εχω οποτε λεω Ελινα υπομονη τοσα τατουαζ εχεις ντροπη να βγαλεις αχνα.Ολοι ηταν ανησυχοι εκτος απο μενα με ειχε πιασει παλι αυτο που με επιανε οταν νοσηλευομουν εκανα χαβαλε και μιλουσα ειχε μπει και ο Λευτερης μεσα και εγω ελεγα στη Βασω(μαια) για εδω το φορουμ μας και την ολη φαση,το θηλασμο κτλ .Σε καποια φαση αρχισα να ποναω πολυ μου βαζαν συνεχεια απο κατω ξερετε χερι μπλιαχ και ετσι σταματησα να μιλαω και αρχισα να ψιλοχανομαι μου βαζουν οξυγονο ο θειος μου δεν κοιτουσε καν μπαινοβγαινε η καρδιολογος κι εγω προσευχομουν ασταματητα να με βοηθησει ο Θεος να δω το μωρο μου.Δε με ενοιαζε να πονεσω ποτε δε με τρομαξε ο πονος αλλα δεν ηθελα εκεινη την ωρα με τπτ ουτε να λιποθυμησω .Τελοσπαντων η Βασω αρχισε να μου δειχνει καποιες ανασες και να μου δινει κουραγιο εγω τουμπεκισταν δεν μπορουσα να αναπνευσω ειχα αρχισει να μελανιαζω αλλα να πεισμωνω ακομα ποιο πολυ πως δε θα με νικησει καμια αρρωστια,κανενας θανατος τελος θα γεννησω και θα γεννησω και τελος α επισης της πεταω μεσα στο ολο να μη δωσετε συμπληρωμα γαλακτος θα το θηλασω αποκλειστικα οκ? Τι να μου πουνε ναι ναι μου λεγαν ο Λευτερης δεν αντεχε να βλεπει σου λεει παει η Βασω μονο ηταν ψυχραιμη και ελεγε πως ολα θα ειναι οκ τελοσπαντων ερχεται μια εκει μου σπαει με ενα πραμα τα νερα λενε εκει κατι νουμερα και με βαζουν να σπρωξω αλλα ελα που δεν μπορουσα να πιασω τα ποδια μου να με βοηθανε εκει ατομα να πεισμωνω εγω πεταω και το οξυγονο λεω αι απο δω δε θελω οξυγονο τελοσπαντων να μη μακρυγορω πονους δεν ενιωθα μονο αυτο το ανοιγμα στη λεκανη σαν κοψιμο ημουν συγκεντρωμενη στο στοχο η επισκληριδιος με βοηθησε δεν ειχα τουλαχιστον τους πονους συσπασεων.Διπλα στο μεταξυ ηταν μια γκομενα που γενναγε και ειχε χαλασει τον κοσμο λεω εγω κυρια δε θα φωναξω δεν ειχα βγαλει αχνα αλλα ετσι κανω αμα υποφερω .Με τα πολλα σπρωξιδια αλλαξαμε δωματιο λεω που με πανε και επιτελους βλεπω το θειο μου η Βασω φωναζε θελω να το βγαλεις με 3 φορες με δενουν εκει στα ποδια λεω παλι καλα δε με βαζουν να κανω σπαγγατο και αρχισα να σπρωχνω αλλα εκει παλι αρχισα να χανομαι δεν μπορουσα να αναπνευσω ακουσα που λεγε ο Θειος μου να ρθει ο καρδιολογος ΟΧΙ λεω και δινω 2 δυνατες εκει πονεσα οκ και δεν τηρησα την ησυχια αλλα το κανα κοσμια οχι σαν τη διπλα.Το ενιωσα πως βγηκε κατι αλλα λεω λες? εκει μου ρθε μια θολουρα ο θειος κατι μου λεγε μετα τον ειδα εφυγε μετα μου πε ο μπαμπαςμου πηγε να κλαψει φοβηθηκε μου δωσαν το μωρο τελικα στο στηθος δε το βαλα επειδη δε μπορουσα να μιλησω καν ουτε να το κρατησω.Μετα τα γνωστα ανανηψη κτλ δεν ενιωθα καλα αλλα ενταξει ηταν απλα επειδη ζοριστηκα λεω τα εχω καταφερει εκανα μωρακι.Μετα μεπηγαν στους γονεις μου και εκει τον ειδα και τα μπηξα και τωρα που σας γραφω κλαιω αλλα απο χαρα.Νιωθω πως Ο Θεος με βοηθησε να ζησω για να εχω αυτη την εμπειρια γιατι ελεγα περυσι πως υπηρχε ενας λογος που τη γλιτωνα παντα κατι μεγαλο θα συμβει.Αυτο ηταν λοιπον....Κοριτσια σας ευχαριστω παντως ολο αυτο το διαστημα μου δινατε δυναμη.Μετα στο δωματιο ημουν ολο χαρα περιμεναν πως θα χα καταρρευσει αλλα με κυριευε τρελη διαθεση κι ας με ειχαν πιασει ολα μαζι.Απο τα συμπτωματα της αρρωστιας μονο η καρδια μου λιγο με ενοχλει αλλα λιγο αρρυθμια ,λιγο υποταση ομως θα κανω εξετασεις και ολα καλα.Το μωρο ειναι σουπερ υγιες δεν πηρε απο μενα ευτυχως και αισθανομαι ωραια που το θηλαζω.Αισθανομαι νικητης στη ζωη για πρωτη φορα .Το μονο που παρακαλαω ειναι υγεια για να καμαρωνω το μωρο μου και να αγαπαω τον Λευτερη που ειναι ο καλυτερος αντρας του κοσμου.Ευχαριστω οσους διαβασαν την ιστορια μου και συγνωμη για το μεγεθος!

θηλασμος 2

παραθετω καποιες φωτογραφιες με την προοδο της υγειας μου και το θηλασμο του μικρου Αντωνη